No 'goodbye' but 'see you later'

Lieve allemaal,

Na meer dan een half jaar zit mijn avontuur in China erop. Mijn lieve Chinese vrienden zitten nu meer dan 9000 kilometer van mij vandaan. Voordat ik naar het mooie Hangzhou vertrok, wist ik dat het een leuke tijd zou worden. Van het ‘theedrinken, tempels bezoeken en naar de karaoke-bar gaan’ is het er zeker van gekomen. Dat het veel meer dan dat werd, had ik me niet kunnen indenken.

Maandag, voordat ik naar Beijing vertrok, had ik mijn afscheidsfeestje voor vrienden en collega’s. Niet dat ik iedereen gelijk voor het laatst zou zien, maar het voelde goed om toch iets te organiseren. In de avond had ik de plaatselijke winkel geholpen een mooie omzet te maken aangezien ik een hele koffer vol drank heb gekocht. Na zes maanden inkopen doen in dat winkeltje heb ik daar ook goed afscheid genomen. Mensen die voor de bus aan het wachten waren hielpen me zelfs nog even mee met inpakken, het was ook niet niks; een buitenlander die zoveel bier inslaat.
Sandy had die dag meer dan 12 uur gewerkt en wilde perse komen. Chinezen houden dus niet echt van het direct ‘nee’ zeggen en zag aan haar dat ze echt helemaal kapot was. De volgende dag zouden we toch een dagje weggaan en vertelde haar honderd keer dat ze lekker moest gaan slapen. De rest was wel allemaal van de partij en het was echt gezellig.

Nadat we maar een paar uur hadden geslapen werden we weer gewekt door mijn wekker, klaar voor een leuke dag met Sandy! Dezelfde dagreis heb ik samen met mijn ouders, Marie Cecile en Anneloes ook gemaakt een paar maanden terug. De zon scheen nu volop en heb nog dingen gezien die ik toen niet had gezien. Neem een voorbeeld aan een heuse ‘Slangenshow’. Sandy, Joost en ik zaten klaar voor de show begon maar het was alweer afgelopen voordat we er erg in hadden. Na een leuke dansje met slangen en een man die een slang een kusje gaf plus het lelijke gezang van travestieten, was de show alweer afgelopen. We mochten ook eigenlijk niet klagen voor maar €1.50.
Ga trouwens nooit met een groepsreis mee in China. Ik waarschuw jullie allemaal voor irritaties en dat je daar een paar microfoontjes doormidden gaat breken. Ze houden ervan om graag tegen de mensen te schreeuwen door de microfoon en het liefst zo hard mogelijk. Reisleiders praten de hele dag door en je hoort ze in de verte al aankomen. Zelfs als de desbetreffende persoon naast ze staat, praten ze door het microfoontje heen. Nee, als een kudde achter een vlag aanlopen is niks voor mij.
Uiteindelijk waren we blij dat we bij de KFC waren voor wat drinken en aangezien er nu een Chinees iemand met ons mee was, konden we vrij goedkoop een taxi regelen. Als je als buitenlander met een lokaal persoon een prijs af wilt spreken, vragen ze natuurlijk het driedubbele dan de originele prijs.

Na alweer een korte nacht, was het tijd om naar Beijing te gaan voor onze vakantie. Na een korte treinreis in de eerste klas, wat een beetje tegenviel, stapten we over naar de sneltrein richting de hoofdstad. Het ging redelijk snel en we kwamen allemaal tegelijk aan. Anneloes, MC, Joost en ik maakten koers naar ons hotel, vlakbij de verboden stad. Het verkeer in Beijing is echt vreselijk en dus was de taxi niet altijd een goede optie. Vanaf de metro halte wilden we per taxi naar ons hotel gaan, bleken we 20 minuten in de taxi te zitten terwijl het hotel praktisch om de hoek gelegen was.
Enfin, gelijk de Verboden Stad van buiten bekeken en het Olympisch Stadion bezocht, wat heel mooi verlicht was. De volgende dag vertrokken we na een klein ontbijtje richting de Badaling, ofwel ‘The Great Wall. Ik had er echt naar uit gekeken om eindelijk de Chinese muur te beklimmen. Nadat we de eerste delen van de muur in zicht hadden, kreeg ik een sprankelend gevoel. Dat we een half jaar in China mochten wonen en dan dit als afsluiter. We deden er een kwartier over om flesjes water te kopen en aangezien de zon fel scheen hadden we hoeden aangeschaft. Nog eventjes alle vier dezelfde shirts gekocht, klaar voor de klim. Het is gelegen in een hele mooie, groene, omgeving. Als je het centrum van Beijing ziet, kan je niet voorstellen dat deze natuur op 65 kilometer afstand ligt.
Eenmaal op de muur konden we kiezen of we naar links zouden gaan of naar rechts. Gelukkig hadden we besloten rechts te gaan, want daar liep bijna niemand. We hebben heel veel foto’s gemaakt en onze namen in de muur achtergelaten. Daarna de andere kant op gelopen wat heel steil was. Heel apart om te zien is dat oudere mensen al die steile trappen opliepen en soms moeiteloos zich naar boven trokken. En daar kwam Niels op zijn teenslippers, waarschijnlijk samen met MC de enige personen die de Great Wall op teenslippers hebben beklommen. Ik heb trouwens mijn hele reis door Beijing op teenslippers gelopen en mijn voeten zijn nog helemaal heel, zonder blaren!
Helaas moest MC eerder naar huis want ze was echt super verbrand. Het was maar goed dat ze eerder ging anders was het nog erger geweest. Later bleek dat ik ook verbrand was en had ik een leuke afdruk op mijn lichaam van mijn shirt. Toen ik terugkwam in het hotel vroeg Sam of ik teveel had gedronken, gezien mijn rode gezicht. De Great Wall is het mooiste wat ik in Beijing heb gezien en je moet je ook zeker indenken hoe de Chinezen dit hebben gebouwd, in de 7e eeuw voor Christus.

De dag erna hadden we de Verboden Stad op het programma staan, waar vroeg de keizer en/of keizerin woonden. Ze woonden daar beslist niet alleen; duizenden mensen van de hofhouding, beveiligers en paleisbedienden woonden daar ook. Sommige keizers konden niet eens lezen en schrijven maar bestuurden wel zo’n groot land. Het is natuurlijk heel erg toeristisch geworden, waar je zelf ook aan meedoet. Het leek allemaal een beetje op elkaar en onze audio tourguides werkten ook niet naar behoren. Leuk voor een paar uur maar daarna heb je het wel gezien. Dat betekent niet dat het niet interessant is want dat is het zeker. Keizerinnen mochten nooit door andere mannen gezien worden dus was bijna altijd alleen, de jongste keizer was pas 11 jaar oud en ze waren niet vies van mensen vermoorden.
Diezelfde avond nog het Olympisch Stadion van binnen bezocht en op de allerhoogste rij gezeten. Het was kleiner dan we verwacht hadden. Je moet het natuurlijk wel gezien hebben en leuk om te weten dat hier een paar jaar geleden zoveel sporters bijeen waren. Het is raar om te zien dat Beijing zoveel infrastructuur heeft aangelegd en daar helemaal niks meer mee gedaan wordt. Gloednieuwe wegen waar niemand op rijdt en de stoplichten bijna altijd op groen staan. Ze zijn trots dat ze zoiets hebben georganiseerd, net als Shanghai met haar WorldExpo afgelopen jaar. Je ziet het nog vaak genoeg op TV om te laten zien dat het is gelukt.

Het was tijd om van hotel te veranderen en daarom gingen we naar het Swissotel, iets verder buiten het centrum. De laatste paar dagen hebben we nog het regeringsgebouw van binnen gezien wat allemaal heel communistisch eruit zag. China blijft natuurlijk een land met een communistisch bewind en veel jongere mensen weten dat ook. Daarom hebben ze, net als ik, een soort Chinese twitter. De overheid houdt natuurlijk nog steeds alles in de gaten maar er zijn nu zoveel mensen die van alles op internet plaatsen dat het moeilijker is om tegen te houden.

Tijd om naar huis te gaan. Het waren een paar mooie dagen in een stad met heel veel smog. Soms kon je niet eens het einde van een straat zien en het was vooral benauwd. Ik was blij dat ik weer in Hangzhou aankwam met een frissere lucht. Hangzhou voelde echt als een soort thuis.
Ik was ook weer blij Sam te zien en we spraken voor de volgende dag af.
Sandy en ik zwaaiden Joost uit want hij vertrok weer naar Shanghai. Het zou hem niet zijn gelukt om vanuit Hangzhou zijn vlucht te halen. Nog even wat laatste foto’s bekeken met Sandy en daarna afscheid nemen. Joost en ik zouden elkaar toch een paar dagen later weer zien. Ik ben blij dat hij is geweest en dat hij met eigen ogen kon aanschouwen waarom ik China, en met name Hangzhou, zo leuk vind. Ondertussen leek het wel alsof ik niet lang meer te leven had want ik gaf al mijn spullen weg aan vrienden. Mijn fiets, wat geld, muziekboxen, ventilator en wat kleren. Ik heb tijdens mijn stage een half jaar lang muntjes en briefjes van 1RMB gespaard voor Albert. Een paar weken terug stond de teller op 260RMB.

Het was tijd voor de laatste keer uitgaan en ik wilde beslist naar een Chinese bar. Het was echt een topavond en een super afsluiting van zo’n leuke tijd. We hadden nog wat gegeten en Sam begon elke keer dat hij me enorm zou missen en iedereen op mij wacht. Hij en Coco bleven bij mij slapen om de volgende ochtend naar het vliegveld te gaan. Albert was natuurlijk ook van de partij om mij uit te zwaaien en gingen we met z’n 4en in de taxi. De laatste keer als een gek door het verkeer en dat ik half misselijk uit de taxi kwam rollen. Nog laatste foto’s nemen en nog even wat gelachen, al was ik niet al te vrolijk natuurlijk. Het ging nog goed hoor, qua emoties. Albert kreeg op het laatst ook tranen in zijn ogen, vertelde hij me net.
Pas nadat ik echt door de poortjes moest kon ik het niet meer en moest even huilen. Nog een laatste keer ‘Shabi’ tegen Sam gezegd en tegen Albert ‘Amigo’. En tegelijk heb ik ze gewaarschuwd dat ik volgend jaar terug kom! Tijdens de vlucht moes tik nog een paar keer getroost worden want ik dacht de hele tijd aan ze. Afscheid nemen is niet echt aan mij besteed.

Gelukkig stonden daar mijn ouders en tot mijn grote verassing Anique mij op te wachten op Schiphol.
De mensen die daar stonden te wachten wisten in ieder geval dat ze Anique heette nadat ik door de deuren kwam. Een MCkroket gegeten en lekker bijgelachen in de auto op weg naar huis. Ik heb niet eens zo vaak uit het raam gekeken want het leek alsof ik nooit ben weggeweest. De afgelopen dagen heb ik echt een heimwee gevoel en wil het liefst zo snel mogelijk terug. Mensen zeggen dat het gevoel vanzelf minder wordt of weggaat maar ik weet het zeker; i’ll go back!
Heb vanochtend nog eventjes gebeld met Sam en Albert en op MSN gepraat met Sandy. We hebben onze adressen uitgewisseld dus drop gaat snel richting China!

Wat heb ik toch een leuke tijd gehad, ik had het voor geen goud willen missen. Zulke lieve mensen ontmoet want dat zijn ze. Zorgzame en lieve mensen die het beste met je voorhebben. Mensen die uit prullenbakken vissen, het slurpen en smakken, parapluutjes tegen de zon en mensen die overal slapen. Zij hebben mij veel geleerd maar ik heb ze ook een andere kant van het leven laten zien. Voordat ze mij leerde kennen gingen ze nooit uit of leuke dingen doen.
Tot die tijd dat ik terug ga naar ‘hemel op aarde’ begin ik volgende week met mijn rijlessen en heb ik op 1 september een sollicitatie gesprek bij Aviapartner. Ik ga bij Amsterdam wonen voor mijn Schipholstage voor een paar maanden. Maar eerst nog een paar dagen genieten in het zonnige Spanje om Niels op te zoeken.

Mensen, bedankt voor het lezen van mijn blog en de vele reacties elke keer weer. Ook al was ik heel gelukkig, het deed me toch goed om ze te lezen. Ik ben blij te horen dat jullie het leuke verhalen vonden en hoop dat jullie iets meer weten over de cultuur en de mensen. Want geloof me, China is een heel ander land dan dat je voor ogen hebt!

Liefs vanuit een regenachtig Beekbergen,

Niels